در نیم دهه اخیر، شرکت‌های سازنده تراشه‌های دسکتاپ برای تصاحب سهم بیش‌تری از بازار فروش، همواره با دو مشکل اساسی روبرو بوده‌اند؛ اول این‌که، هر سازنده‌ای برای افزایش سرعت تراشه‌های محاسباتی خود ناگزیر است که تعداد یا فرکانس کاری هسته‌ها را افزایش دهد. دوم این‌که، ویفرهای سیلیکونی به پایان عمر خود نزدیک می‌شوند؛ اما درست زمانی که بزرگانی چون اینتل، ای‌ام‌دی و انویدیا بیش‌ترین نیرو و سرمایه خود را برای کوچک‌تر کردن ویفرهای سیلیکونی به‌کار گرفتند و در حال استفاده از فناوری‌های نوین در پردازش‌گرهای مرکزی و گرافیکی خود بودند، ریزتراشه‌های مجتمع SoC ضربه نهایی را بر پیکر کامپیوترهای دسکتاپ مستعد آسیب پذیری، وارد کردند تا هیمنه آن فرو ریزد.
Source: مجله شبکه