حتماً فیلم «تلقین» (Inception) کریستوفر نولان را دیده‌اید. یکی از فرضیه‌های بنیادی این فیلم قبل از ورود به دنیای چند مرحله‌ای خواب‌ها یا همان ضمیرناخودآگاه افراد، انتخاب یک علامت یا اثر برای بازگشت به دنیای واقعی است. منظورم همان فرفره است. آدم‌ها هر چقدر در لایه‌های خواب یا رویا عمیق‌تر می‌شوند، طناب اتصالشان با دنیای واقعی نازک‌تر خواهد شد و در یک لایه که اصطلاحاً «برزخ» (Limbo) نامیده می‌شود، دیگر هیچ ارتباطی با دنیای واقعی ندارند و امکان برگشت نیز وجود ندارد. هر چقدر رویاها عمیق‌تر باشند، پروسه بیدار شدن و به دنیای واقعی برگشتن سخت‌تر می‌شود و نشانه‌ها و فعل و انفعالات کمتری می‌تواند انسان را برگرداند.
Source: مجله شبکه